พิชิต, พิชิต หมายถึง [พิชิดตะ] น. แว่นแคว้นที่ปราบปรามแล้ว, แว่นแคว้น. ก. ชนะ,ปราบให้แพ้. (ป., ส. วิชิต).
น. พระผู้ชนะมาร คือ พระพุทธเจ้า. (ป. วิชิตมาร).
ว. เจริญที่สุด, ประเสริฐที่สุด. (ป. วิเชฏฺ?).
น. เพชร. (ป. วชิร; ส. วชฺร).
น. ไพฑูรย์. (ส. ไวฑูรฺย; ป. เวฬุริย).
น. ชื่อเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มีสายสําหรับดีด. (ป., ส. วีณา).
น. ชื่อเรียกวงดนตรีไทยซึ่งประกอบด้วยเครื่องเป่า คือ ปี่ผสมกับเครื่องตี ได้แก่ ระนาดและฆ้องวงชนิดต่าง ๆ เป็นหลักและเครื่องกำกับจังหวะ เช่น ฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง ตะโพน กลองทัดกลองแขก และกลองสองหน้า, ปี่พาทย์ ก็เรียก.
น. วงพิณพาทย์ที่ประกอบด้วยปี่ใน ระนาดเอก ระนาดทุ้มฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก ตะโพน กลองทัด และฉิ่ง, ปี่พาทย์เครื่องคู่ ก็เรียก.